Autorka — Sovassbedlly

Sovasbedlly.

Radosna optymistka o dużym poczuciu humoru i wrażliwa marzycielka z dystansem do siebie. Więcej informacji o mnie znajdziesz w poniższych stronach.

🌼 Twórczość

🌼 Korekta tekstu

🌼 Pięć faktów

🌼 Książki

🌼 Filmy

🌼 Muzyka

🌼 Historia

🌼 Fotografia

🌼 Złote myśli

🌼 Zwierzęta

🌼 Wywiad

🌼 Wywiad 2

🌼 Idolka — Emily

Jeśli masz pytanie albo chcesz ze mną porozmawiać, pisz śmiało. Jestem otwarta na znajomości. :)

Kontakt:

e-mail: sovassbedlly@gmail.com

Gadu-Gadu: 2384875

Facebook: https://www.facebook.com/sovassbedlly

Prawa autorskie, informacja

Wszystkie opowiadania, książki, posty i zdjęcia na moich blogach są moją własnością! Uszanuj moją pracę. Jakiekolwiek kopiowanie, zmienianie i rozpowszechnianie materiałów w celach innych niż użytek własny jest zabronione i podlega karze zgodnie z: Dz. U. Nr 24, poz 83, Ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. 

 

Pozwalam na konstruktywną krytykę. Można szczerze oceniać moją twórczość, ale pisanie komentarzy z anonima i podpisywanie się krótką nazwą, będę traktować jako typowy, bezowocny hejt, który zwyczajnie zlekceważę. Najprościej jest się wymądrzać i obrażać kogoś, samemu zachowując anonimowość. W sieci ludzie czują się bezkarnie, bo Internet wszystko przyjmie.

Moja twórczość

Jestem osobą kreatywną, posiadającą wiele pomysłów. Kilkanaście lat temu prowadziłam dużo blogów, jeszcze kiedy istniały na platformie Onet; początkowo dotyczyły mojego codziennego życia, tak zwane "pamiętniki", publikowałam opowiadania fan-fiction o bajkach i serialach: H2O wystarczy kropla, Hannah Montana, Czarodzieje z Waverly Place. W międzyczasie byłam też administratorką for o Selenie Gomez oraz Emily Osment. Fora niestety upadły, ale to o Selenie było bardzo popularne. Udzielałam się też na forach prowadzonych przez inne osoby.

Później założyłam, już na Bloggerze, bloga z własnymi opowieściami, Rzekę Opowieści. Do dziś zamieszczam tam opowiadania.

Zorganizowałam trzy konkursy literackie, jeden na Rzece Opowieści, dwa na osobnym blogu Już nie zapomnisz mnie, dwie edycje konkursu i różne zabawy o przedwojennych aktorach cieszyły się ogromną sławą. 

Na Wszyscy mamy sekrety wstawiłam nową, obyczajowo-wojenną książkę. 

Jestem organizatorką akcji pisarskiej Wyzwania pisarskie promujące pisarstwo i wyobraźnię.

Aktualnie pracuję nad nową powieścią i akcją związaną z artystami ze starego kina.

Moja twórczość:

Forum GomezWeb (2010-2011 r.)

Forum o Selenie Marie Gomez.

 

Forum EmilyFans (2011 r.)

Forum o Emily Jordan Osment.

Rzeka Opowieści  (2016-2017 r.)
Zbiór krótkich opowiadań.

 

Konkurs Już nie zapomnisz mnie (2017-2019 r.) 

Literacki konkurs przedwojenny o dawnych artystach.

  

Przedwojenne zabawy (2019 r.)
Zabawy dotyczące przedwojennych artystów.

 

Wszyscy mamy sekrety (2021 r.)
Opowiadanie obyczajowo-wojenne.

 

Wyzwania pisarskie (2021 r.)

Różne kreatywne wyzwania.

 

 

Pięć faktów

Pięć faktów o mnie. ;)

1. Co mnie uszczęśliwia? Proste rzeczy. Cieszy mnie słońce, niebo, śpiew ptaków, widok jeziora. Praktycznie każda drobna rzecz potrafi wywołać uśmiech. Jak śpiewa Sylwia Grzeszczak, cieszmy się z małych rzeczy, bo wzór na szczęście w nich zapisany jest! 

2. Uwielbiam program Twoja Twarz Brzmi Znajomo. Oglądam od pierwszej edycji, rozśmiesza i wzrusza, uczestnicy przekazują wygrane na cele charytatywne. Moim ulubionym jurorem był DJ Adamus. Najlepszy występ ze wszystkich edycji to Filip Lato jako Czesław Niemen oraz Mateusz Ziółko jako Zbigniew Wodecki. Rewelacja, jakbym oglądała oryginały!

3. Kwiaty są wspaniałe, każdy jest na swój sposób śliczny, ale darzę wyjątkowym względem żółte słoneczniki. Dostojne, eleganckie róże są u mnie na drugim miejscu.

4. Makarony mogłabym jeść codziennie, z różnymi dodatkami. Ze szpinakiem, z łososiem, ze sosem bolońskim, śmietanowym... Moja ulubiona potrawa!

5. Mój ulubiony kolor? Zdecydowanie zielony! Krótko i na temat! Pomarańcz i żółć też mi się podobają.

 

Książki

Książki są miłością mojego życia i moją największą pasją, czystym uzależnieniem! ;) Dzięki nim poznaję świat, odkrywam nowe słownictwo. Pisze i czytam od najmłodszych lat. Za fantastyką nigdy nie przepadałam.

Czytuję wielu pisarzy. Jedynym mistrzem dla mnie jest Harlan Coben. Pisze jak ja; prosto a jednocześnie zagadkowo. Każda jego książka jest doskonała. Lubię również Ericę Spindler, Sophie Hannah oraz Charlotte Link. Z polskich autorów, szczerze powiedziawszy, spodobała mi się tylko Katarzyna Puzyńska. Zagłębiam się w biografie znanych osób, które cenię. W swoich zbiorach posiadam między innymi książkę Leonarda Pietraszaka, Michała Czerneckiego i Roberta Górskiego z Kabaretu Moralnego Niepokoju.

Muzyka

Nie mam ulubionego gatunku muzycznego. Słucham różnorodnych kawałków. Żywiołowa, skoczna muzyka elektroniczna wpada w ucho, polecam Kebu i Jean Michel Jarre Głównie jednak kieruję się w stronę naszej, polskiej twórczości.

Niesamowitym sentymentem darzę Zbigniewa Wodeckiego. Wspaniały człowiek o aksamitnym głosie i wielkim talencie. Z sentymentem wracam do piosenek z Kabaretu Starszych Panów oraz utworów Marka Grechuty. Nie mam ulubionego polskiego zespołu, za to słucham namiętnie Coldplay. Taylor Swift ma cudowne piosenki.

Filmy

Jestem nałogową kinomaniaczką. Nie pogardzę dobrym filmem. Fascynuję się komediami, kryminałami, thrillerami. Fantasy omijam z daleka, aczkolwiek są wyjątki! Należą do nich zdecydowanie Noc w muzeum i Alicja w Krainie Czarów. Mam słabość do Bena Stillera i Johnny'ego Deppa w tych produkcjach. ;)

Polskie kino uważam za jak najbardziej ciekawe. Zdarzają się fatalne klapy, a komedie romantyczne są bardzo do siebie podobne, owszem, ale nie można wrzucać wszystko do jednego worka. Co mogę polecić? Przypadły mi do gustu filmy na podstawie prawdziwych historii. Broad Peak, Miasto44, Cisza, Krzysztof, Laura, Nad życie, Amok. Niektóre dramaty historyczne, jak na przykład Katyń i Kamerdyner są wręcz wybitne.

Mam ogromny sentyment do przedwojennego kina polskiego. Zainteresowałam się starymi czasami z powodu serialu BODO puszczanego w telewizji w 2016 roku o Eugeniuszu Bodo. I tak moja miłość do międzywojnia trwa do dziś! Najbardziej cenię właśnie Eugeniusza, zaś z aktorek Helenę Grossównę i Jadwigę Smosarską. Natomiast najpiękniejsza para to Maria Bogda i Adam Brodzisz. To dzięki tej pasji stworzyłam konkurs literacki dotyczący aktorów sprzed lat.

 

Historia

W szkole uczyłam się o różnych epokach, dziejach. Historia Polski najbardziej mnie urzekła. Nasz kraj ma trudną przeszłość, o której nie możemy absolutnie zapomnieć! Należy pielęgnować wspomnienia, pamiętać, skąd się wywodzimy.

Szczególnie bliski memu serc jest okres międzywojenny. Uwielbiam tamtejsze, piękne stroje kobiet, czarującą muzykę, uprzejmą kulturę osobistą mężczyzn. Kino dopiero się rozwijało. Wielka szkoda, że ten magiczny świat przestał istnieć wraz z wybuchem Drugiej Wojny Światowej... która, swoją drogą, także mnie interesuje. Zginęło wielu znakomitych artystów, między innymi Eugeniusz Bodo, Michał Znicz, Zbyszek Rakowiecki, Józef Orwid. Wojna przyniosła wiele cierpień ludzkich, zniszczyła budynki, domy, sklepy, spowodowała mnóstwo strat.

Fotografia

Dużo podróżuję, a co za tym idzie, wykonuję zdjęcia na pamiątkę, by miło powspominać. Za granicą nigdy nie byłam, ale nie ciągnęło mnie do egzotycznych wojaży. Sądzę, iż nasz kraj posiada wiele intrygujących miejsc, a o niektórych zakątkach niektórzy nawet nie wiedzą. Jak to mówią: cudze chwalicie, swego nie znacie! Zgadzam się z tym.

Poniżej prezentuję moje fotografie z wycieczek.

 

Zwierzęta

Człowiek potrzebuje zwierząt, tak jak one jego. 

Pies najlepszym przyjacielem człowieka, to bardzo mądra, wierna czworonożna istota. Posiadam swojego małego przyjaciela, wabi się Larry i ma już dziesięć lat!

Kot chodzi bardziej swoimi drogami, ale też potrafi być uroczy. Zależy od jego charakteru. Gdy byłam mała, miałam mnóstwo kotów, od wyboru do koloru, o różnych maściach i imionach. Tylko dwa się wyróżniały. Szary w prążki, Salem (wyglądający jak na powyższym gifie), umiał sam otwierać sobie chlebak i wchodzić do lodówki! Natomiast rudy Julek wodził oczami za piłką na ekranie telewizora.

Na trzecim miejscu w moim rankingu jest lemur catta. Tak, tak: król Julian z Madagaskaru! Miałam okazję zobaczyć je na żywo. Są cudowne i towarzyskie!

Ranking zamykają konie. Według mnie są wrażliwe i pomimo ich wielkości potrafią być uczuciowe, delikatne. Nie umiem wypowiedzieć się więcej na ich temat, bo nie mam z nimi styczności, ale sprawiają wrażenie inteligentnych.

Larry:

Wywiad 2

Wywiad przeprowadzony 22 października 2022 przez Wywiady z literatami. Źródło: KLIKNIJ.

 

Jaka osoba kryje się za nickiem? Wszyscy pragniemy poznać Cię poza blogową strefą.

Jestem romantyczną duszą o poczuciu humoru, mam duży dystans do siebie. Staram się podchodzić do życia optymistycznie. Jestem życzliwie nastawiona do ludzi.

Czym zajmujesz się zawodowo?

Korektą tekstów. Wyłapuję błędy interpunkcyjne, ortograficzne, usuwam literówki, powtórzenia. Mam doświadczenie, sprawdziłam wiele tekstów przez kilka lat. Jeśli ktoś jest zainteresowany, proszę zajrzeć na moją stronę SOVASSBEDLLY – KLIK!. Tam widnieje więcej szczegółów.

Masz hobby odbiegające od tworzenia opowiadań?

Powieści nie są moim jedynym zainteresowaniem. Świat nie kręci się wokół nich. Żyję też muzyką i filmami. Czasami chodzę do teatru, by obcować ze sztuką. Uwielbiam przedstawienia, wtedy czuję, że odrywam się od rzeczywistości choć na moment, podziwiam grę aktorów na żywo. Latem podróżuję, zwiedzam Polskę. Góry i morze jednakowo mi się podobają, natura jest piękna. Można powiedzieć krótko, iż ciekawi mnie życie.

Wydajesz się otwartym człowiekiem. Jakie okoliczności towarzyszyły początkom Twojej zabawy z pisaniem?

Od najmłodszych lat kocham pisać. Gdy miałam około dwanaście lat, początki składały się z pisania fan-fiction o serialach Disney’a, Czarodzieje z Waverly Place, Hannah Montana, H2O wystarczy kropla… Lubiłam wymyślać kolejne losy bohaterek. Z czasem wydoroślałam, zaczęłam pisać na poważnie, tworzyć własne opowieści.

Twoje otoczenie wie, że piszesz?

Tak. Bliscy cieszą się, iż mam taką pasję. Pokazuję im swoje teksty, a oni komentują, oceniają, słucham uważnie, jak dzielą się swymi spostrzeżeniami. Znajomi i ogółem ludzie namawiali, i właściwie nadal namawiają, bym wydała powieść, lecz tego nie zrobię.

Dlaczego? Nie marzysz, żeby książka znalazła się na półkach w księgarni?

Pewnie, iż marzę! Mimo to rzeczywistość jest zupełnie inna, niż się wydaje. Marzenia to jedno, realizacja drugie. Moja koleżanka wydała pierwszą powieść i niestety, sprzedaż nie szła dobrze. Poza tym wydawnictwo ją okłamało w sprawie promocji i ostatecznie jej książki na koniec roku musiały zostać spalone. Przykro. Takich przykładów jest dużo. Prawda jest taka, iż wydawnictwa wyprowadzają w pole, żerują na naiwności początkujących autorów, którzy chcą się wybić. Na początku wszystko jest ładnie, pięknie, dopiero potem wychodzi na jaw, że się wdepnęło w bagno. Skoro mam podane przykłady jak na tacy, po co świadomie mam dać się oszukać?

Chyba lepiej dmuchać na zimne. Co skłoniło Cię do publikowania swoich prac?

Pomysł przyszedł z dnia na dzień. Pomyślałam, iż warto pokazać szerszemu gronu swą twórczość. W 2016 roku założyłam Rzekę Opowieści – KLIK!, gdzie opublikowałam kilka tekstów. Blog był „zawieszony”, brakowało mi weny, ale powoli, co jakiś czas, gdy najdą mnie odpowiednie pomysły, będę wstawiać coś nowego. Mimo upadku blogosfery wierzę, że nadal znajdą się czytelnicy. Czytelnictwo nigdy zupełnie nie zginie.

Nie mogę się doczekać nowego opowiadania! Pogadajmy o tych starych. Podjęłaś się nietypowych wątków. Ksiądz w Szlachetności, lekarz w Ścianie, powstańcy w Nie opuszczę Cię aż do śmierci… Skąd pomysł na ciekawych bohaterów?

Szczerze? Wpierw myślę, o czym chcę pisać, potem dostosowuję do wątków postacie. Ogółem, wizja przychodzi sama, w najmniej spodziewanym momencie. Każda opowieść zostaje we mnie na dłużej.

Przywiązujesz się do swoich bohaterów?

Nie potrafię jednoznacznie odpowiedzieć... Zależy od konkretnej postaci. Jedno jest pewne – czarnych bohaterów nie lubię.

Czy któraś fabuła jest odzwierciedleniem Ciebie, Twoich myśli, poglądów?

Absolutnie nie! Zdaję się wyłącznie na swoją wyobraźnię. O to właśnie chodzi w pisaniu, by stworzyć nowego człowieka, całkiem odrębnego od autora, jak również skomponować rozmaite historie. Jeśli chce się pisać o sobie, myślę, iż rozsądnym rozwiązaniem jest pisać pamiętnik. Powieść natomiast jest dla czytelnika, który chce chłonąć akcję, obserwować wydarzenia z cudzego życia.

Przytoczę z Twojego bloga dwie wypowiedzi Twoich czytelników, by ująć trafnie swoje pytanie.

„Czytając ten tekst miałam ciarki na plecach; nawet nie umiem za bardzo odnieść się do konkretnych jego fragmentów, bo zwyczajnie nie mogłam się skupić, tyle myśli na sekundę przebiegało mi przez głowę!”, „Chociaż co prawda przy większości powinnam pić melisę lub zażywać relanium, żeby się nie wykończyć, bo tyle emocji jest, a moje serce stare i słabe, ale i tak, i chyba właśnie dlatego, tak lubię Twoje opowiadania”.

Jak robisz, że Twoje opowieści są tak emocjonujące?

Po prostu wkładam dużo serca w każdy swój tekst, daję z siebie wszystko, staram się, żeby czymś zaskoczyć, unikam monotonii, ot, i tyle. Nie ma tutaj żadnej magicznej sztuczki. ;)

Każdy pisarz odnajduje się świetnie w czymś innym. Jeden bada psychikę postaci od środka, drugi skupia się na poetyckim opisie przyrody. A ja jestem dobra w wybuchających emocjach oraz zagadkach pełnych napięcia. Uwielbiam tworzyć tajemnice, które czytelnik sam stopniowo odkrywa.

Jakie jest Twoje stanowisko co do szczęśliwych zakończeń w książkach?

Moim zdaniem wszystko zależy od konstrukcji fabuły. Czasem „happy end” pasuje, czasem nie.

Czy pisząc rozmaite książki, dostrzegasz zmiany zachodzące w Twoim stylu?

I to spore! Pisarz nabiera wprawy, ciągle uczy się nowych rzeczy, popełnia gafy. Z biegiem lat zauważyłam, że powoli dochodzę do lepszego poziomu pisania, chociaż, jak wszyscy, nadal robię jakieś błędy. Nie uważam się za wszystkowiedzącą perfekcjonistkę. Nikt nie jest ideałem.

Spróbujesz sił w innym gatunku?

Czuję się wspaniale w kryminałach, dramatach oraz obyczajach, one najlepiej pasują do mojego stylu, wyobraźni. Wolę iść w tym kierunku, niż niepotrzebnie się męczyć z czymś, co i tak finalnie kiepsko wyjdzie. Szkoda marnować czasu.

Jak odbierasz krytykę? Co czujesz, gdy ktoś krytykuje Twoje książki, opowiadania?

Przyjmuję uzasadnioną, konstruktywną krytykę. Dzięki błędom, jakie ludzie mi wskazują, mój styl staje się lepszy. Udoskonalam warsztat pisarski, wiem, czego unikać, co robię źle. Trzeźwe, wychowawcze uwagi powodują, iż pisarz cały czas się rozwija, szlifuje umiejętności, buduje swój rodzaj kunsztu.

Kiedy pojawiają się komentarze typowo negatywne, wtedy uznaję to jako hejt. Podam przykład.

Kiedyś wykonałam ankietę dotyczącą moich opowieści. Odpowiedzi są pisane przez nieznane osoby. Otrzymałam anonimowe komentarze, podejrzewam, że od jednej i tej samej osoby: „Jesteś jedyną z tych osób, które nie powinny pisać”, „Nie męcz ludzi. Nie umiesz pisać, kaleczysz język i niszczysz historię. Ot tyle i aż tyle”. Oczywiście nie wiadomo, kto to napisał. Nie wiem też, z jakiego powodu kaleczę język i w jaki sposób niszczę historię. Tego szanowny Anonim nie raczył dopowiedzieć. Z tego miejsca uroczyście oświadczam: a właśnie, że będę pisać i żaden Anonim mi tego nie zabroni! ;) Jeśli ktoś ma odwagę obrażać, dlaczego nie ma odwagi, by napisać do mnie maila, tylko wypełnia anonimowo ankietę? Gdybym spotkała się z tą osobą twarzą w twarz, ciekawe, czy miałaby śmiałość powiedzieć, co myśli o mojej twórczości? Podejrzewam, że nie. Na pewno by stchórzyła.

Masz rację, spotkanie na żywo to inna bajka. Nie przejmuj się! Piszesz świetnie.

Dziękuję. Dla mnie kąśliwe komentarze podpisane krótkimi, powierzchownymi nazwami lub jako „Anonimowy” to złość w czystej postaci. Lekceważę takie przycinki, zgryźliwości. Najprościej jest ranić, ile wlezie. Ludzie myślą, iż Internet wszystko przyjmie i mogą bezkarnie dokuczać, poniżać innych. Robią to z różnych powodów; z bezsensownej zazdrości, chorej satysfakcji, z nudy.

Nie warto przejmować się głupimi osobami. Przygotowując się na wywiad z Tobą, znalazłam coś ciekawego. Zorganizowałaś konkursy literackie. Opowiedz o nich.

Pierwszy konkurs mieszczony został na Rzece Opowieści. Nabrałam ochoty na więcej i potem pojawił się bardziej rozbudowany, o przedwojennych aktorach Już nie zapomnisz mnie – KLIK! Pierwsza edycja cieszyła się ogromną sławą, wzięło udział prawie czterdzieści osób, w tym – uwaga, nie żartuję! – daleki krewny aktora Kazimierza Junoszy-Stępowskiego. Drugą edycją ludzie byli mniej zainteresowani, może zasady były za trudne, a może nie mieli czasu, by naskrobać. W każdym razie czerpię radość, iż konkursy się udały. Wypromowałam pisarstwo, czytelnictwo, a jednocześnie przywróciłam pamięć o dawnych artystach.
 

Zafascynowałaś mnie. No no! Gratuluję! Nie każdy wpadłby na taką inicjatywę.

Dziękuję. Przy okazji, chcę dodać, że jestem założycielką kreatywnej akcji Wyzwania pisarskie – KLIK!, która trwa bez końca. Cały czas można brać udział.

Jesteś niezwykłą osóbką. Planujesz kolejne konkursy?

Z nagrodami konkursów już nie będzie, ale w głowie urodził mi się pewien zamiar dotyczący pisarstwa, na razie nie mogę mówić. ;)

Masz swojego ulubionego pisarza?

Harlan Coben, zdecydowanie kocham jego styl, prosty i tajemniczy!

Czyja twórczość jest Ci jeszcze bliska?

Jeremi Przybora pisał romantyczne, sentymentalne piosenki, także z nutą satyry. Z nostalgią wracam do Kabaretu Starszych Panów. Utwory Marka Grechuty są poetyckie, dostojne. Lubię Dni, których nie znamy. Najbliższy memu sercu jest Wojciech Młynarski, który tworzył teksty życiowe i z humorem. Róbmy swoje, Jesteśmy na wczasach to klasyki!

Jesteś już młodą pisarką z pewnym doświadczeniem. Udziel jednej rady początkowym autorom.

Nie jestem idealna, ale mogę stanowczo poradzić, by dużo czytali. Należy rozwijać słownictwo, poszerzać horyzonty, wiedzę na każdy temat.

Podzielisz się planami dotyczącymi opowiadania i przyszłości?

Jestem w trakcie tworzenia nowej opowieści, która będzie się diametralnie różnić od tego, co do tej pory tworzyłam. Nie mogę zdradzić szczegółów, lecz mam nadzieję, że moja koncepcja wypali. A przyszłość? Nic nie planuję. Czerpię z dnia dzisiejszego. Łapię garściami piękne, obecne chwile. Teraźniejszość maluje się w słońcu, ponieważ u mnie jest cudowna, ciepła jesień.

I na tym jesiennym akcencie kończymy wywiad. Dziękuję, było mi miło pogawędzić! Trzymam kciuki za Twoją pracę!

Dziękuję również.

 

Wywiad 1

Wywiad przeprowadzony w 2016 roku przez Re(Becę). Źródło: KLIKNIJ. Moja wcześniejsza ksywka to Sovbedlly, obecnie Sovassbedlly. 

 

Re(Beca) — Cześć! Rozmowa z Tobą ma rozpocząć naszą nową serię. Czy mogłabyś na początek opowiedzieć nam odrobinę o sobie i swoich opowiadaniach? Z pewnością czytelnicy chcieliby Cię również poznać jako osobę prywatną.

Sovassbedlly — Witaj! Cieszę się, że zostałam zaproszona do tego wywiadu, i też, że to właśnie ja rozpoczęłam tą serię wywiadów na Księdze Baśni.

Jestem dwudziestolatką raczej pozytywnie patrzącą na świat. Pół optymistka pół realistka — tak mogę o sobie powiedzieć. Czasem zdarza mi się bujać w obłokach, ale ogólnie twardo stąpam po ziemi. Myślę też, że jestem kreatywna — mam dużo pomysłów na minutę i chciałabym je wszystkie spisać, ale niestety tak się nie da...

Moje opowiadania bazują głównie na rzeczywistości. Przyznam, że nie przepadam za fantasy i science fiction. To nie moja bajka. Skupiam się tylko na prawdziwym świecie i ludzkich emocjach, zwyczajnych wydarzeniach, które mogą przytrafić się w życiu każdemu.

B — Czytałam twoje opowiadania. Przy niektórych naprawdę czuć, że to jest tak blisko nas, te problemy. Powiedz nam, jak długo działasz w sferze blogów? Co sprawiło, że w ogóle się w niej pojawiłaś?

Sovassbedlly — W ogólnej blogosferze jestem bardzo długo. Od jakiegoś 2008 roku. Moja koleżanka, którą znam osobiście, pochwaliła się swoim blogiem. Opisywała tam swoje codzienne życie. Zaciekawił mnie ten temat i spróbowałam założyć bloga. Miałam kilka — głównie o moich ulubionych piosenkarzach, serialach. Prowadziłam też kilka blogów z koleżankami o bajce Klub Winx. Ale to już przeszłość. Mój pierwszy prawdziwy blog z opowieściami to dopiero Rzeka Opowieści.

B — Właśnie, Rzeka Opowieści. W Księdze Baśni (KB) została nominowana, a później wygrała głosowanie na blog maja. Na twoim blogu znajduje się wiele opowiadań, głównie obyczajówek, które z nich jest twoim ulubionym?

Sovassbedlly — Osobiście darzę sympatią „Nie opuszczę Cię aż do śmierci”. Choć jak niektórzy zauważyli, opowieść jest inspirowana filmem „Miasto44”, włożyłam w nią dużo swoich emocji. Przelałam część siebie. Opisywałam Powstanie Warszawskie własnymi słowami i starałam się jak najdokładniej oddać klimat okrutnej wojny. Przy pisaniu niektórych scen naprawdę się wzruszyłam...

B — Rozumiem. Sama uwielbiam historię, ale jak uświadamiam sobie, jak ludzie ginęli, jest czasami ciężko. Ciężko pogodzić się z takim złem. Zastanawiałaś się albo już planujesz jakieś nowe dzieło? Dłuższe czy raczej takiej długości jak reszta?

Sovassbedlly — Napisałam już wstępną wersję nowej historii. Jest jednoczęściowa i ma taką długość jak moje opowiadania, które już zobaczyliście. Historia musi „trochę poleżeć w lodówce”, zanim ją opublikuję na blogu. Zawsze odczekuję parę dni i jeszcze poprawiam każde opowiadanie, zanim ujrzy światło dzienne. Jestem jednak pewna, iż nową opowieść przeczytacie po 20 sierpnia. Oprócz tego szykuję drugą niespodziankę, nie wiem, czy się spodoba czytelnikom, ale o tym na razie cicho sza...

B — Oczywiście. Pełna dyskrecja. Mam do ciebie pytanie, które może wydawać się bardzo proste, ale tak naprawdę takie nie jest. Jakie masz odczucia, gdy czytasz komentarze? Czy łatwiej odbierasz krytykę, czy pochwałę?

Sovassbedlly — Cieszę się z każdego komentarza. Czuję taką małą satysfakcję, iż komuś podoba się mój styl pisania. Fala krytyki jest dla mnie ważniejsza, niż fala pochwał, bo dzięki czytelniczej krytyce uczę się lepiej pisać, poprawiam swój styl. Piszę zarówno dla siebie, jak i dla odbiorców.

B — Ciszę się, że mam podobne podejście do tego tematu. Na początku, gdy opublikowałaś pierwszą opowieść, jakiej reakcji się spodziewałaś?

Sovassbedlly — Szczerze mówiąc, nie myślałam o tym, czy dostanę same komplementy, czy uwagi. Po prostu opublikowałam „Ścianę” — opowieść obyczajową z elementami medycznymi i... czekałam na komentarze.

B — Nie bałaś się, że może zostać to opowiadanie źle odebrane?

Sovassbedlly — Miałam lekką obawę. W końcu poruszałam trudną, szpitalną tematykę, przewinęła się też operacja dziecka... Krótkie opowiadanie o szpitalu napisałam, ale czuję, że gdybym miała napisać dłuższą opowieść w tych klimatach, nie poradziłabym sobie z tym.

B — Osobiście bardzo lubię to opowiadanie. Można powiedzieć, że jest moim ulubionym, więc chyba Ci się udało. Nie, żeby wyszło, że Cię śledziłam, ale zapoznałam się z twoją stronką. I dowiedziałam się, że zajmujesz się grafiką. Czy można ją gdzieś zobaczyć?

Sovassbedlly — Niestety nie. Mi osobiście nie podoba się moja grafika. Wprawdzie długo już tworzę w Adobe Photoshop, ale są to raczej marne prace.

B — Szkoda, ale nie każdy musi mieć do wszystkiego talent. Ważne, że próbowałaś. Nie wypadałoby nie zapytać o twoją ulubioną książkę? Wiem, że to trudne pytanie, więc jest możliwość podania paru pozycji.

Sovassbedlly — Najbardziej zachwyciło mnie „Misery” Stephana Kinga. Książka jest utrzymana w podobnych, mrocznych klimatach do tych, które ja piszę.  Poza tym chętnie wracam do „Nie mów nikomu” Harlana Cobena. Są tam zaskakujące zwroty akcji, różne tropy prowadzące donikąd, a zakończenie wprost osłupia czytelnika!

Na trzecim miejscu jest „Terror na Manhattanie” Jamesa Pattersona i Michaela Ledwidge. Tutaj bardzo spodobało mi się połączenie dwóch narracji — raz opowiada policjant, raz morderca. Narracje świetnie się ze sobą splatają.

B — No, może nawet ja zabiorę się za którąś z tych pozycji. Jak masz książki ulubione, to może masz jakiś ulubionych autorów ?

Sovassbedlly — Harlana Cobena, Stephana Kinga, Ericę Spindler oraz Sophie Hannah. Wydaje mi się, że wszyscy piszemy w podobnym stylu — emocjonalnym i tajemniczym.

B — Osobiście kojarzę Sophie Hannah. Teraz nadszedł na ostatnie pytanie. Jakie masz plany na przyszłość? Chodzi o twoją pisarską przyszłość, ale możesz podzielić się też jakimś innym faktem niedotyczącym pisania? (uśmiech)

Sovassbedlly — Jak na razie w najbliższej przyszłości planuję otworzyć na blogu nowy dział, który być może przyda się autorom opowiadań blogowych. Chciałabym im pomóc i jednocześnie nabrać pewnego doświadczenia, które przyda mi się w prawdziwym życiu... O co chodzi? Śledźcie uważnie Rzekę Opowieści, tam wkrótce pojawi się informacja, co zamierzam robić.

B — Ja na pewno będę śledzić. Ta godzina rozmowy z tobą tak szybko minęła. Ja i cała załoga KB życzymy Ci, żeby wszystkie twoje plany się spełniły. Bardzo Ci dziękuję, że zechciałaś uczestniczyć w pierwszym wywiadzie dla naszego katalogu. Powodzenia!

Sovassbedlly — Ja także dziękuję i pozdrawiam serdecznie załogę KB oraz moich czytelników!

Złote myśli

Moje złote myśli. Dzielę się z Wami cytatami, które głęboko zapadły mi w sercu. Warto się z nimi zapoznać.

Wszystko, co słyszymy, jest opinią, nie faktem. Wszystko, co widzimy, jest punktem widzenia, nie prawdą. Marek Aureliusz.

Nie potrafi przebaczać innym ten, kto sam nie zaznał przebaczenia. św. Jan Paweł II

Zawsze można spotkać jakąś życzliwą istotę, z którą dzieli się niepokoje i troski. I wtedy jest pięknie. Leon Niemczyk.

Dla Ciebie jestem sobą i choć to tak mało jest, nie potrafię być przed Tobą nikim więcej. Jeremi Przybora.

Co robić? Uświadomić sobie, że jutra może już nie będzie. Nauczyć się żyć chwilą, która jest. To znaczy przyjąć, że wszystko to, co było, to było, ale już tego nie ma, a to co będzie, tak naprawdę nie musi się zdarzyć. A więc bawić się tak, jakby to był ostatni dzień naszego życia. Taka postawa dotyczy zresztą nie tylko zabawy. To ideał życia w ogóle. Zbigniew Wodecki.

Emily

Kto jest moim największym idolem muzycznym? Prawdę powiedziawszy, mam jedną taką osobę, którą podziwiam i słucham najdłużej, czyli już od ponad dziesięciu lat.

Emily Osment.

Jest pełna ciepła i dobroci. Bardzo ją cenię. Ma charakterystyczny głos, przez co fajnie się jej słucha. Chyba jako jedyna z gwiazdek Disney'a jest sobą, do dziś zachowała swoją naturalność.

Poznałam ją z serialu Hannah Montana. Była tam jeszcze słodkim dzieckiem. Oglądałam też Tatastrofa i Cyberbully, a potem, gdy dorosła, A Very Merry Bridesmaid i Pretty Smart.

Moja ulubiona piosenka? Gotta believe in something, Let's be friends i Double talk z albumu Fight or Flight. 

Nagrała mało muzyki, ale najważniejsze, że można posłuchać starych utworów. Nie liczy się ilość piosenek, a życzliwa osobowość twórcy, który nie szokuje i nie wywołuje kontrowersje. Emily pozytywnie się wybija z powodu swojej skromności. Na Instagramie dała znak, że coś nagrywa, więc czekam z niecierpliwością na nowy album!

Linki

Gify z E. Osment pochodzą z TEJ STRONY.

Szablon na stronie głównej wykonała Melody, a blend Cloutka.

Korekta tekstów

Oferuję tanią korektę tekstów w języku polskim od 3 do 4 zł za stronę A4.

Cechuje mnie kreatywność, sumienność, pracowitość. Podchodzę starannie do swojej pracy. Czytam powoli, kilkakrotnie tekst i go dokładnie analizuję, by pozbyć się błędów. Piszę od dawna powieści, lubię zabawę słowem. Posługuję się lekkim piórem oraz nienaganną polszczyzną.

Zajmuję się tylko korektą. Nie ingeruję w styl autora.

Koszt korekty zależy od błędów w tekście oraz od jego długości i tematyki.

Do moich zadań należy:

– usunięcie powtórzeń, literówek i podwójnych spacji;

– usunięcie pojedynczych słów oraz zmiana szyku w zdaniach;

– wyeliminowanie błędów: interpunkcyjnych, ortograficznych, gramatycznych, składniowych, a także w zapisie dialogów;

– skomponowanie tekstu pod względem prezentacyjnym, czyli poprawa: akapitów, interlinii, marginesów, numeracji stron.

Jesteś zainteresowany/a? Proszę pisać na maila sovassbedlly@gmail.com

Spam

Tutaj możesz zareklamować bloga, poinformować o nowym rozdziale lub o czymś innym.

Z chęcią przeczytam Twoje opowiadanie. ;)